Pińczyce 

Dawniej Pieńczyce. Jej nazwa pochodzi od nazwy osobowej Pieniek. Leżą pomiędzy Wyżyną Krakowsko- Częstochowską a Wyżyną Śląska. W krajobrazie dominują podłużne garby tzw. Próg Woźnicki. Pomiędzy Pińczycami a Hutą Szklaną znajdują się źródła prawego dopływu Czarnej Przemszy, rzeki Brynicy. Po raz pierwszy jej nazwa została wymieniona w dokumencie z 1415 r. Po raz drugi w 1443 r. przy okazji kupna Księstwa Siewierskiego przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego. W XVI w. dziedzicami Pińczyc byli Ujejscy. Po Ujejskich dobra pińczyckie przeszły w posiadanie Kotowiczów, którzy byli właścicielami do poł. XVIII w. W XVIII-XIX w. dobra stały się własnością rodziny Bontanich, pochodzenia włoskiego. Jako pierwsi z tej rodziny bracia Michał i Kazimierz w 1785 r. otrzymali szlachectwo. Dwór miał prywatną kaplicę i własnego kapelana. Najpierw drewnianą, a potem murowaną, zbudowaną z kamienia w 1784 r. przez Jana Kazimierza i Kasyłdę Bontanich. Mieszkańcy mogli się w niej modlić za zgodą proboszcza z Koziegłówek dopiero od 1786 r., z wyjątkiem Świąt Wielkanocnych. W połowie XIX w. kaplicę dworską przemianowano na kościółek filialny. Można przypuszczać, że we wsi pierwsza szkoła powstała dzięki ustawie Komisji Edukacji Narodowej z 1808 r. Już przed 1840 r. w Pińczycach był urząd gminny. Przy dworze założono szpital - przytułek dla ubogich i samotnych. Wieś miała szkołę początkową, gorzelnię, browar, dwa młyny wodne i wiatrak. Ponadto występowały tam pokłady rudy żelaza. W XIX w. mieszkańcy zaczęli czynić starania aby prywatną kaplicę dworską p.w. św. Michała Archanioła podnieść do godności kościoła parafialnego. W efekcie 23 kwietnia 1903 r. bp kielecki Tomasz Kukliński dokonał aktu erekcji nowej parafii. Należały do niej, obok Pińczyc, również Huta Stara i Koclin. Kościół p.w. św. Michała Archanioła zbudowano na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Posiada on jednowieżową fasadę i płynną bryłę. Z tyłu zamyka go półkolista absyda, a z przodu wieża. W architekturze obiektu widoczna jest zasada eliminowania linii ostrych. Zasadę tę zrealizowano również w górnej kondygnacji wieży oraz eliptycznej kruchcie w przyziemiu wieży. Wnętrze kościoła nawiązuje do architektury zewnętrznej obiektu. Rogi kościoła są zaokrąglone, a sklepienie żaglaste. Centralne miejsce w kościele zajmuje późnobarokowy ołtarz główny pochodzący z końca XVIII w., w środku którego znajduje się konsekrowany w latach 50. XVIII w. obraz jego patrona – św. Michała Archanioła. Ołtarz wyróżnia się śmiałą koncepcją, w której uwydatniono dynamiczne traktowanie architektoniczne, w które wkomponowano kilka rzeźb, w tym dwie postacie aniołów-atlantów dźwigających silnie wyłamujące się belkowanie. Rzeźby do ołtarza prawdopodobnie wykonał mniej znany rzeźbiarz ze Śląska. Obraz św. Michała posiada cechy malarstwa rokokowego (pastelowa tonacja) i uchodzi za jeden z ciekawszych zabytków malarstwa z tego okresu na terenie dawnego Księstwa Siewierskiego. W świątyni znajdują się również późnobarokowe ołtarze boczne, które przeniesiono tutaj ze starego, nie istniejącego już kościoła w Koziegłówkach, prawdopodobnie po wybudowaniu nowego kościoła w tej miejscowości. Ponadto w wyposażeniu świątyni uwagę zwracają: XVIII-wieczny konfesjonał, barokowa monstrancja z 1767 r. oraz kielich z wyrytą datą 1788 r. Dawniej była tu również rokokowa ambona z XVIII w., która obecnie znajduje się  w miejscowej plebani. Kościół pw. św. Michała Archanioła jest wpisany do wojewódzkiego rejestru zabytków pod nr rej. 424/60 z 18.03.1960 r. W rejestrze, pod tym samym numerem, widnieje również cmentarz kościelny oraz ogrodzenie murowane z dwoma basztami.